Шевкъий Бекторе. Демирджининъ Очы

 

 

Буюк челик чёкючимнинъ алтында

Демир урсым инъим-инъим инълеркен,

«Акъкъынъ нерде?»— деген бир сес эшиттим, 

Чёкючимден чыкъкъан сеси динълеркен.

Эльбет, акъкъым нерде эди? 

Кимде эди?

Манълай терим кимлер ичюн акъмышты?

Алев сачан бир оджагъынъ атеши

Ничюн бени чыйыр-чыйыр якъмышты?

Эльбет, ничюн тек бир тилим экмеге

Багъланмышты асырларджа тилегим?

Саадетлер азырларкен иллере,

Урс башында шу сызлаян билегим.

Факъат, хайыр, бундан сонъра бу урсым,

Бу чёкючим, къызыл янан бу оджакъ,

Кенди акъкъым, саадетим огърунда

Душманымны атеш-кинле богъаджакъ.

Челиклерден эр урушта къуллелер,

Къыгъылчымлар фырланыркен кучюмле,

Ничюн беним акъкъымны гъайып иден

Душманларым титремесин уджюмле?

Эльбет, артыкъ бу инълеен, бу янан,

Бу гурьлеен оджакъ беним кинимдир.

Къаршысында бутюн джиан титреен

Шу чёкючим — къырылмаян динимдир!

(1919 с.)