Амди Гирайбай. Сен

Сен

Эрылгъан пытагъы устюне къонгъан

Якъыджы сёзлермен джырлагъан бульбуль,

Сени коп къайгъырдым юрегим тонъгъан,

Авучым ичинде солмагъан сюнбюль.

 

Коктеки шавлели йылдыз болгъайдынъ,

Ашкъымнынъ устюнде талпындырасынъ,

Къабриме мелевше болып толгъайдынъ,

Сюйгюмнинъ багъында тал сындырасынъ.

 

Мен сени корьгенде ал къаным къайнай,

Пек кучюк бир тамла кёне сувундай,

Авызынъдан опьмеге ал къаным къайнай

Кучь бере нефесинъ чечек бувундай.

 

Къол тутушкъанда биз, баш пармагъымда,

Къолунъны опьмеге авзым болгъайды…

Шиирде, несирде тиль пармагъымда,

Къыз ады бир гульдай ачып солгъайды.

1920 с.